Majowy ogród pachnący wisterią

Eeehh...tak dawno nie pisałam, że nie wiem jak zacząć. Dużo się ostatnio dzieje w życiu "poza ogrodowym" i stąd ten zastój. Moje majowe posty zatrzymały się na etapie pomysłów i swobodnych myśli, których nie zdążyłam przelać na klawiaturę. To nie znaczy jednak, że leniuchowałam ogrodowo, ależ skąd, przeciwnie! Od początku maja spędzam każdą wolną w ogrodzie, chłonąc maj wszystkimi zmysłami!

Wisteria sinesis

Allium rosenbachianum

Rabata bylinowa tonie w niezapominajkach

Judaszowiec kanadyjski

Taką soczystą świeżość zieleni,  głośny szczebiot ptaków, szmaragdowe przyrosty na iglakach i zniewalający zapach glicynii oferuje tylko jeden miesiąc w roku. W dodatku ogród obdarza nas nie tylko ekscytacją z tego co nadchodzi, bo rabaty różane aż buzują energią, ale też pozwala dostrzec subtelny urok młodych liści paproci, łuki kwiatów kokoryczy przewieszające się nad ścieżką czy zapach złocistej azalii Golden Lights..Cieszmy się i korzystajmy z uroków maja póki trwa!



Na przyjemnościach w obcowaniu z ogrodem maj się jednak nie kończy. Po zimnym kwietniu wreszcie mieliśmy sporo słońca, a ziemia wystarczająco się nagrzała, aby rośliny dostały sygnał do intensywnego wzrostu i widać jak przybywa zieloności każdego dnia. Kilka deszczowych dni też zrobiło swoje, bo trawnik rośnie bez opamiętania (koszenie dwa razy w tygodniu murowane), chwasty niestety też. Mlecze przekwitły zanim zdążyłam je zmiksować w koktajlach (tutaj fajny przepis na smoothie z mniszka) i rozpylają puchate nasienniki po całym ogrodzie, lebioda zgrabnie wypełnia nieliczne wolne miejscówki na rabatach, róże radykalnie ciachnięte wiosną nadrabiają młodymi przyrostami, a wśród łanów niezapominajek pysznią się wyniosłe czosnki.

Allium Gladiator

Mimo, że róże zapączkowane już po kokardę (Louis Odier już nawet kwitnie!), to jeszcze nie ich czas,  nie ich scena - główną rolę w majowym ogrodzie odgrywa u mnie czarująca wisteria. Uwodzi zapachem, który jest mieszanką akacji, miodu, bzów...a kaskady długich, fioletowych kwiatów falują na wietrze jak kurtyny do raju. Wybaczcie, poniosło mnie, ale każdy kto miał okazję stać pod parasolem kwiatów glicynii zrozumie co mam na myśli.

Wisteria sinesis

Kwitnienie glicynii trwa kilka tygodni i trwałość kwiatów w znacznej mierze zależy od pogody, z resztą podobnie jak sukces samego kwitnienia. Roślina nie sprawia zbyt wielu problemów w pielęgnacji, choć na pewno nie należy do bezobsługowych. Głównym zadaniem w opiece nad glicynią jest cięcie i pilnowanie, żeby nie zarosła wszystkiego wkoło, bo to wyjątkowo ekspansywne pnącze, a prowadzone zbyt swobodnie owinie i pochłonie swoimi pędami wszystko, co napotka na swojej drodze. Mam jedną glicynię prowadzoną na parasol, na kutej konstrukcji, przy ścianie garażu i co roku walczę z nią, żeby nie weszła na dach bo z łatwością zgniecie rynny i zacznie zrywać dachówki jeśli jej na to pozwolę.

Parasol z glicynii przy garażu wymaga stałej kontroli w trosce o stan dachu...

Podejrzewam, że gdybym opuściła ogród na 10 lat, to po powrocie zastałabym jedynie gigantyczne kłębowisko pędów glicynii w śmiertelnym uścisku wokół całego domu.... ha ha ha. Znowu ponosi mnie wyobraźnia, ale uwierzcie mi, to istny potwór! Mam ją od kilku lat, a w międzyczasie kupiłam następne i tym razem zadbałam o solidne podpory. Przy garażu ustawiliśmy wiatę, którą zrobił kowal - ze stalowych rur i prętów. Przy trzech filarach posadziłam glicynie i po 4 latach widać już zamierzony efekt - pędy glicynii obrosły konstrukcję i z "dachu" wiaty zwisają setki kwiatów, ach! Z żalem stawiam tam auto, najchętniej zamieszkałabym pod nią na hamaku...

glicyniowy baldachim z kwiatów

żal pod tą wiatą stawiać auto...więc stało na ulicy, a ja cieszyłam się widokiem ;-)

Zapach pod takicm "dachem" jest odurzający!

Ale wracając do pielęgnacji. Cięcie glicynii przeprowadza się zasadniczo dwa razy w roku - po raz pierwszy w lipcu/sierpniu, gdy skracamy wszystkie tegoroczne przyrosty na 5-6 oczek i kolejny raz w lutym, gdy tniemy pozostałe fragmenty pędów na 2-3 oczka. W praktyce oznacza to dla mnie radykalne cięcie latem, gdy w zasadzie tnę jak leci całą zieloną czuprynę, a tylko koryguję potem na 5 oczek. Co więcej powtarzam ten zabieg również we wrześniu bo na mojej żyznej ziemii bardzo szybko odrasta. Posadzę ją na piachu na nowej działce i zobaczymy jak tam sobie bestia poradzi hi hi hi  W lutym lub na początku marca przeprowadzam kolejne cięcie korygujące - ten zabieg jest nie mniej ważny, ponieważ pozostawiając tylko 2 oczka na pędach dajemy szansę tym pozostawionym pąkom na przyrost i dzięki temu kwiaty są znacznie większe i bardziej obfite.

Krótkopędy z pączkami kwiatowymi po zimowym cięciu

Niektóre pędy zostawiłam dłuższe, żeby zbudować konstrukcję "dachu"

Długość samych kwiatów, ich kształt i kolor oczywiście w znacznej mierze zależy od wybranej odmiany, ale na moich niezidentyfikowanych odmianach w tym roku zmierzyłam najdłuższe kwiaty mierzące 57 centymetrów! Po zimowym cięciu możemy już systematycznie wypatrywać jak okrągłe, początkowo niewielkie pączusie (w przeciwieństwie do płaskich, przylegających do pędów pączków liściowych) zamieniają w pękate beczułki.

Kwietniowe pączki w kształcie beczułek - wtedy są najbardziej wrażliwe na późne przymrozki

Potem nadchodzi kapryśny kwiecień i drżymy co noc czy przymrozki nie pozbawią nas nagrody za włożony wysiłek...ale gdy aura jest łaskawa ( w tym roku -3 na początku maja im nie zagroziło), w maju czeka na niezapomniany spektakl, który wynagrodzi akrobacje na drabinie w mroźny lutowy dzień, gdy trzęsącymi się rękami próbujemy operować sekatorem ;-)

...z beczułek wyrastają coraz dłuższe strąki, z czasem zyskują kolor...

....w maju strączki zaczynają przypominać dojrzewające grona winogron...

...potem nabierają koloru...

... a z każdym kolejnym dniem rozwija się takie zjawisko :-)

W taki piękny majowy dzień, gdy stoję pod parasolem z wisterii i upajam się jej zapachem w towarzystwie setek pszczół uwijających się z nektarem..wiem, że było warto.
Miłego ogrodowania kochani!

ps. więcej majowych fotek wrzucam tutaj :-)