Wybór padł na ramblera Bobbie James, przed którym mnie ostrzegano, że u nas rzadko kiedy osiąga pokaże rozmiary bo zwykle przemarza (nawet w Wielkopolsce), ale że uparte ze mnie stworzenie to chciałam jednak spróbować. Jako drugi posadziłam Lykkefund, również rambler, choć w przeciwieństwo do kolczastego Bobbiego, niemal zupełnie bezkolcowy, ale również lubiany przez pszczoły ze względu na otwarty kwiat i dostępne dla owadów pylniki. Jako trzeci miał być posadzony Paul's Himalayan Musk, który ma lekko różowe kwiaty, ale akurat przez dwa kolejne lata nie był dostępny (obie sadzonki okazały się pomyłkami), więc ostatecznie wybrałam Rambling Rector, kwitnącego w kiściach białych kwiatów. Przy czwartym filarze posadziłam Perennial Blue - postanowiłam, że aby nie było zbyt monotonnie to dosadzę jedną w odcieniu amarantowym. Perennial Blue sporadycznie powtarza kwitnienie jesienią ale baaardzo skromnie, więc niemal niezauważenie. Po 5 latach od posadzenia róże całkowicie zarosły sporą metalową altanę i pokryły dach na tyle szczelnie, że nawet w czasie deszczu mogę się schować w swojej świątyni dumania i na ławeczce kontemplować uroki ogrodu.
![]() |
![]() |
Paul's Himalayan Musk, G. Paul, 1916 |
Zestaw kolorystyczny i wigor obu gatunków do tego stopnia mnie przekonał, że PHM z wiciokrzewem GT posadziłam na drugiej działce pod lasem. W sumie siedem czy osiem krzewów wzdłuż jednej granicy działki, obsadziłam tym duetem jesienią 2016. Z radością donoszę, że PHM bez uszczerbku przetrwał zimę, przyjął się i puszcza pędy, a GT już nawet kwitł w tym roku :-)
Oczywiście to zbyt wcześnie aby oceniać, jak dadzą sobie radę róże w tych ekstremalnych warunkach i ubogiej glebie, ale w pierwszym roku wyglądają lepiej niż przyzwoicie! Liście zielone, zdrowe, a pędy coraz dłuższe, więc w przyszłym roku powinny już coś pokazać. Będę focić i dokumentować postępy PHM, choć nie liczę na cuda - w ciągu 3 lat raczej nie dorówna koledze, który na tłustej glinie w moim aktualnym ogrodzie wygląda tak:
Mimo niezbyt szczęśliwej miejscówki - za hortensjami bukietowymi, wciśnięty pod płot i zapomniany przez większość sezonu, daje sobie wyśmienicie radę. W pierwszym roku pokrzywy w tym kącie ogrodu były wyższe niż pędy PHM, a teraz..proszę, proszę...wola życia roślin zadziwia mnie za każdym razem, gdy o tym pomyślę..
![]() |
Wiciokrzew pomorski Graham Thomas |
W południowo-wschodnim narożniku ogrodu, na tle ciemno zielonej ściany ze świerków serbskich posadziłam ramblera White Flight. Zakochałam się w tej róży podczas pierwszej wizyty w Rosarium Europa, w Sangerhausen. Odwiedzałam rozarium w połowie lipca, gdy większość róż miała już moment świetności za sobą, a duży kuty filar opleciony White Flight przykuwał wzrok z daleka. Nie dość, że kwiatów było wciąż bardzo dużo, to uwagę zwracały piękne, zdrowe liście. Po powrocie szukałam tej odmiany w polskich szkółkach, ale po bezskutecznych próbach zamówiłam egzemplarz w niemieckiej szkółce. Późną jesienią, pod koniec listopada posadziłam krzew z nagim korzeniem i po 3 latach uzyskałam efekt, który tak mnie oczarował w Sangerhausen. Jako podporę zaprojektowałam okrągły trejaż w formie walca, który jest wysoki i stabilny, a róża oplata go do samej góry.
![]() |
White Flight, Koster, 1923r. |
Kwiaty są skupione w kiściach, pełne (do 40 płatków) i bardzo trwałe. Róża kwitnie ok. 6 tygodni, jest odporna na deszcze i dobrze znosi półcienistą wystawę. W ubiegłym roku zakątek wzbogacił się o ławeczkę z piaskowca i oświetlenie solarne dzięki czemu mogę tą różę podziwiać nawet wieczorami w świetle reflektorów. Odmiana zasługuje na godną oprawę i te wszystkie zachwyty, bo naprawdę wyróżnia się w na tle pozostałych.
![]() |
White Flight w towarzystwie powojnika Blue Angel |
![]() |
Kiftsgate, E.Murell 1954 |

Na dwa posadzone egzemplarze, jeden okazał się być pomyłką. Zwykle takie "niespodzianki" nie wzbudzają mojego entuzjazmu, bo zamysł był inny, koncepcję kolorystyczną frontu diabli wzięli etc, etc, ale tym razem trafiła mi się prawdziwa perełka! Dzięki pomocy Ewy z Rozarium, zidentyfikowałyśmy omyłkowo przesłaną różę, jako ramblera Maria Lisa. Szczęśliwie, miałam materiał porównawczy, ponieważ podczas wizyty w Rosarium Europa miałam okazję podziwiać przepiękny okaz tej odmiany. Posadzony jako soliter na trawniku wyglądał jak imponująca fontanna karmazynowych kwiatów. Z racji tego, że to też rambler, który z powodzeniem mógł obrastać ogrodzenie, został na swoim miejscu i co roku zachwyca nawet zupełnie obojętnych na ogrody przechodniów.
![]() |
Maria Lisa, B. Alfons, 1925 |
![]() |
Maria Lisa w duecie z First lady, Tantau, 2005 |
![]() |
Ze względu na otwarte pylniki, róża jest chętnie odwiedzana przez pszczoły |


Pry płocie dosadziłam też kilka powojników viticella przesadzonych z innej części ogrodu, których nie miałam gdzie wcisnąć. Z trudem, ale radzą sobie i tworzą zgrany kolorystycznie zestaw z Marią Lisą. To kolejny argument przemawiający za posadzeniem tej odmiany, niemal w każdym towarzystwie będzie jej dobrze, a przy tym jest całkowicie bezobsługowa. Jedyne co powinniśmy jej zapewnić, to przestrzeń - aby mogła w pełni uwydatnić swoje wdzięki.


![]() |
Mogłabym ją fotografować bez końca - gdy zakwita bije na głowę nawet łuki z New Dawn (widoczne w tle). |
Jeśli zatem macie tylko miejsce na nieco większe róże pnące, z całego serca polecam sadzenie ramblerów - nie dość, że zachwycą Was kwitnieniem, to jeszcze bez wątpienia będą mniej kłopotliwe niż klasyczne róże wymagające niemal nieustannej troski. W taki sezon jak tegoroczny, gdy frustracja chorobami grzybowymi i szkodnikami mocno wystawia na próbę różaną miłość warto mieć w swoim ogrodzie odmianę, którą można zwyczajnie....podziwiać.

Jeśli mowa o sadzeniu róż - nie wiem czy po tak niewdzięcznym dla róż lecie z entuzjazmem weźmiecie się za sadzenie kolejnych, ale jeśli planujecie różane nabytki polecam wstrzymać się z sadzeniem, przynajmniej do listopada. Wiem, że fajnie byłoby mieć temat z głowy, gdy jest jeszcze ciepło i przyjemnie niż grzebać zdrętwiałymi rękami w mokrej ziemii jesienią, ale naprawdę nie warto. Róże są jeszcze w trakcie mocno rozpędzonej wegetacji i posadzone teraz mają znacznie mniejsze szanse na przyjęcie. Co więcej, najlepsze oferty na zakupy różane znajdziecie jesienią - warto zamawiać też ze sprawdzonych źródeł, nawet jeśli oznacza to o kilka złotych droższą sadzonkę. Z moich doświadczeń wynika, że róża w pierwszym gatunku z kilkoma silnymi pędami i mocnym systemem korzeniowym po 2-3 latach osiąga już rozmiary, jakich nędzne chucherko z cienkimi korzonkami nie osiągnie nawet po 5 latach. Kupując więc dobre sadzonki, zyskujecie na czasie, a róża będzie Was cieszyć znacznie dłużej, bo mocny krzew jest też bardziej odporny i zdrowszy. Udanego sadzenia!
Fenomenalne! Altanka cudowna ! Jak jestem sfrustrowana różanymi chorobami tak naszła mnie ochota na różane zakupy ;) moni
OdpowiedzUsuńMoni, nie chciałabym potem zbierać batów za kolejne różane zakupy ;-) ale obie wiemy, że to nie był dobry rok dla róż i trzeba dać im trochę taryfy ulgowej, bo jednak na pogodę nie ma rady. W przysżłym roku będzie lepiej! Pozdrawiam :-)
UsuńCudowne, u mnie chyba nigdy nie dojdą do takiej bujności... zawsze wiosną przycinam wszystko tuż przy ziemi. Przy minus 28 stopniach róże nie są szczęśliwe... Tak czy inaczej cieszę się z moich róż... serdeczności od Kasi
OdpowiedzUsuńP.S. Ile lat mają Twoje róże?
Kasiu, Twój ogród zachwyca bujnością o każdej porze roku, więc ja nie widzę powodów do zmartwień, nawet jeśli róże startują od zera. Gdybyś jednak chciała dochować się pokaźniejszych krzewów to polecam mrozoodporne odmiany np. Gipsy Boy, która ma kwitnie bardzo obficie, a płatki nadają się na konfitury :-) Pozdrawiam!
UsuńPrzepraszam, dopiero teraz doczytałam, ile lat mają Twoje róże :)
OdpowiedzUsuńCiężko to jednoznacznie stwierdzić, bo pierwsze zostały posadzone w 2012, ale co roku przybywały jakieś odmiany, a z innymi się rozstawałam. W każdym razie starszych niż 5-letnie nie ma ;-)
UsuńTo jest bardzo cenna uwaga, tylko niestety kupując przez internet nie widzimy jakiej jakości sadzonka będzie. Wiem, że trzeba kupować w dobrych szkółkach, ale sama wiesz, że to nie daje gwarancji.
OdpowiedzUsuńZresztą u Ciebie raczej każda róża wyrośnie na giganta
Ja nawet przy dobrej sadzonce musze się namęczyć, żeby osiągnąć takie efekty
Czy pokażesz jak zmieniała się działka pod lasem?
Gosiu, racja z tymi sadzonkami. Dlatego polecam kupować u sprawdzonych dostawców, np. u naszej Ewuni w Rozarium :-)
UsuńRelację z działki planuję zrobić :-) Buziaki!
Cześć Kasiu! Pisałaś w poprzednim poście o gorszym roku dla róż, a na zdjęciach wszystko wygląda tak cudownie. Ach, te ramblery... Zachciało mi się PHM, wkrótce będę miała dla niego miejsce we frontowym ogródku, kto wie, może się skuszę. Nie wiem, jak z jego mrozoodpornością, a to ważne.
OdpowiedzUsuńWiesz, że w czasie mojej wizyty w Kiftsgate, słynna róża nie kwitła? Nie mogę odżałować, chociaż ten ogród i tak jest zachwycający.
A co słychać w Twoim nowym ogrodzie?
Tamaryszku, ten sezon był wyjątkowo marny dla róż, choć tak jak pisałam ramblery są wyjątkiem, bo faktycznie kwitną niezawodnie. Mam ich kilka, natomiast pozostałe w większości zawiodły, więc bilans jest niestety kiepski jeśli idzie o całość.
UsuńJaka szkoda, że akurat nie udało Ci się podziwiać tej róży w czasie kwitnienia..widziałam kiedyś relację w Gardeners World i wyglądała zachwycająco..olbrzymie kiście kwiatów niczym hortensje bukietowe! Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się je zobaczyć w Anglii.
W nowym ogrodzie powolutku następują jakieś zmiany, ale to wyzwanie na lata, więc małymi kroczkami. Dzięki deszczowej pogodzie, niewiele roślin mi wypadło, więc to duży plus, ale na polu walki z chwastami wiele przegranych bitew za nami...mały kroczek do przodu i potem 3 w tył...i tak cały sezon ;-) Ale nie poddaję się! Mam nadzieję, że uda się przygotować krótką relację ze zdjęciami :-) Pozdrawiam serdecznie!
Twój post zmotywował mnie do tego, by nie wyrzucać róż, bo zawodzą, lecz szukać odmian bardziej odpornych - dziękuję :)
OdpowiedzUsuńTrzeba kilku lat żeby ocenić zdrowotność danej odmiany, więc nie warto się zbyt szybko zniechęcać ;-) To niewątpliwie kiepski sezon dla róż, ale może warto jednak dać im szansę? ;-)
UsuńPozdrawiam!
Ktoś kiedyś powiedział, że róża pnąca osiąga swoją dojrzałość po minimum 8-miu latach. Dlatego warto cierpliwie czekać :) Na dobrej glinie i przy odpowiedniej pielęgnacji, jak widać na powyższych zdjęciach, potrafi zabłysnąć nawet wcześniej. :) Piękne zdjęcia, Kasia!
OdpowiedzUsuńWitaj Kasiu miło znów odwiedzić Twój ogród , pamiętam Twoje początki na FO , jak codziennie zaglądałam co u Ciebie jakie nowe odmiany clematisów kupiłaś , jakie nowe ozdoby się pojawiły. Ja twarda przeciwniczka róż przez CIEBIE kupiłam ich kilkanaście u Ewy :) I teraz kupie Marie Lise , Twój płot wygląda rewelacyjnie i takiego rozwiązania szukałam. dziękuje i cieszę ,że masz coś swoje gdzie ustalasz swoje zasady :)))) super blog
OdpowiedzUsuń